Gittikçe kuruyordu, akmıyordu artık eskisi gibi gözyaşları.
Her üzüldüğünde akıtması için içindeki acıyı.
Nasırlaşmış mıydı yoksa elleri gibi göz pınarlarıda?
Yoksa öfke midir gözyaşlarımıza engel olan?
Pişmanlık yaptıklarımızdan değil, yapmaya cesaret edemediklerimizden mi?
Hangisi daha ağır?
Hangisinin yükü ezer seni?
Kendine verdiğin sözleri bir düşün.
Nasıl biri olacaktın büyüdüğünde?
Kendinden nefret etmeyi ister miydin?
Meslek olarak yalnızlığı seçer miydin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder